De eerste maanden na papa’s dood, zorgen mijn broers en ik ervoor dat mama geen nacht alleen hoeft te slapen. Met onze drukke banen, is dat best een geregel. Maar dat we het doen, is geen discussiepunt. Mama laten we voorlopig niet alleen. De planning wie wanneer in het ouderlijk huis slaapt, wordt al gauw omgedoopt tot het sche-MA. Tsja, het maken van slechte woordgrappen zit in ons DNA en laat ons zelfs in de meest verdrietige tijden gelukkig niet in de steek.

Mijn broers slapen in de logeerkamer, maar ik voel als dochter de merkwaardige verplichting om naast mama in bed te slapen. Echt slapen doe ik overigens niet op papa’s plek. Terwijl ik stilletjes de contouren van zijn lichaam in de matras probeer te ontdekken, fluistert mama ineens dat ze het zo fijn vindt dat ik naast haar lig. “Jouw ademhaling is precies als die van je vader.” “Als papa?” zeg ik verbaasd. “Maar ik snurk toch niet?” “Nee,” zegt mama verdrietig, “je kalme manier van ademen is gelijk.” “Oh oké,” besluit ik snugger ons nachtelijk fluistergesprek.

Haar woorden hebben onbedoeld een groots effect. Eindelijk heb ik een manier gevonden om mama te troosten. De code om dat immense, niet te stelpen verdriet van mijn moeder te verzachten, is gekraakt! Het enige wat ik moet doen om mama minder verdrietig te maken, is precies zo ademhalen als mijn vader deed. Want dat vindt ze fijn. Geconcentreerd luister ik naar mijn eigen ademhaling. Doe ik het zo goed? Klinkt het zo precies als papa? Nee, wacht even, het moet net een kalmer tempo zijn. Zo ja.

Ineens besef ik hoe absurd de situatie is. In die pikzwarte nacht naast mama in bed, probeer ik te ademen zoals mijn vader. Om zo mama heel even het idee te geven dat haar man gewoon weer naast haar ligt. Dat alles een verschrikkelijke nachtmerrie was. Maar het lukt me niet. Niet omdat ik die perfecte imitatie van papa’s ademhaling niet onder de knie heb. Dat deed ik tenslotte onbewust al volgens mama. Nee, het lukt me niet mama die betovering te geven om haar een paar seconden te laten geloven in die heerlijke droom. Ze ligt tenslotte net als ik al weken wakker in een nachtmerrie. Heel even overweeg ik mijn beste snurk-imitatie te geven. Tot ik besef hoe ontzettend komisch papa het zou vinden als hij weet zou hebben van dat maffe toneelstuk dat z’n dochter opvoert om z’n vrouw te troosten.

“Ben je ook nog wakker mam?” “Ja lieverd, maar ik vind het wel heel fijn dat je er bent.” Gewoon er zijn. Dat is alles wat ik hoef te doen.