Op sommige dagen lijkt het wel alsof er ergens een bijeenkomst is van heren die zich allemaal keurig aan dezelfde dresscode hebben gehouden:  het man-van-zo’n-jaar-of-zestig-uniform. Dan struikel ik over de look-a-likes van papa. In een flits passeer ik zo’n meneer, verdraai mijn nek en denk heel even “He pap, wat doe jij nou h…”  Oh nee, natuurlijk niet. Bah. Shit. “Kom op,” spreek ik mezelf toe, “even diep ademhalen en weer door.” Maar ik weet stiekem al wat voor dag het gaat worden. Zo’n dag dat ik overal m’n vader zie. In de trein. In de supermarkt. In de bieb. In de Media Markt. Op het terras. Als ik naar buiten tuur. In de H&M. (Ja, die vond ik ook gek.) Zo’n kalende meneer met nette bril, donkerblauw zeiljack, beige broek en keurig hemd uit vervlogen carrièredagen. Een degelijke doorsnee vader. Een vader zoals zovelen van ons hebben. Die we bellen, een zoen geven, om raad vragen, complimenteren met zijn nieuwe huiswijn, vermanend toespreken als hij ‘zich bejaard gedraagt’, uitvoerig over ons werk bijpraten en die we omhelzen bij het weggaan. Gewoon zo’n vader uit duizenden dus. En van zulke vaders lopen er heel veel rond die genoeg op die van mij lijken om me heel eventjes aan het twijfelen te brengen. Zouden al die meneren daarom willen overwegen om een compleet nieuwe garderobe aan te schaffen? Iets totaal anders raad ik ze aan. Zo’n multi-color pak zoals trotse Afrikaanse mannen dragen. Of de oude hippie-look uit hun studententijd. Weet je, wat maakt het ook uit. Ga voor leer, trek een paars gewaad aan of imiteer Jules Deelder. Maar laat het in elk geval iets zijn dat zo anders is, dat mijn hart er niet van overslaat. Dank jullie wel.