Bij het aanschouwen van groot verdriet gebeurt er iets opmerkelijks bij mannen. Dan ontstaat de grote behoefte om voor hulpeloze vrouwen te zorgen. Althans, dit ‘ik-moet-me-over-dit-intens-verdrietige-meisje-ontfermen-gevoel’ ontsproot zich bij een aantal mannen in mijn omgeving.  En hoewel het ongetwijfeld lief bedoeld zal zijn, leverde het vooral ongemakkelijke situaties op. Zo stuurde een oom mij een uiterst serieuze brief waarin hij zichzelf opwierp als mijn nieuwe raadgever. Als opgroeiende vrouw zou er wellicht een dag komen dat ik met lastige levensvragen zou worstelen.  Maar nu de kapitein van mijn levenspad mij ontvallen was – mijn vader dus – bleek ik een stuurloos wezen. Geen nood, mijn redder was daar! Mijn oom wilde met liefde die belangrijke taak op zich nemen. Dus bij twijfel, rampspoed of radeloosheid mocht (of moest?) ik me vanaf nu af aan tot mijn oom wenden. “Zal ik hem laten schrikken en iets vragen over ongesteld zijn of een ander vrouwenprobleem waar hij geen raad mee weet?” bedacht ik heel evil. Maar ik besloot de lieve vrede te bewaren en hem netjes te bedanken voor dit ontzettend geweldige aanbod.

Mijn toenmalige schoonvader, een stoere, onbreekbare schat van een man, knakte toen hij me voor het eerst na het overlijden van mijn vader zag. Prompt besloot hij dat we nu het woord ‘schoon’ voor ‘vader’ maar moesten schrappen. “Nu ben ik je vader lieve schat. Dan weet je dat.” “Euh oké, lief,” dacht ik, “maar ik geloof niet dat ik een nieuwe vader nodig heb. Die eerste lijkt me namelijk nogal onvervangbaar…” Navraag bij mijn broers of zij ook al diverse aanbiedingen voor nieuwe vaders binnen hadden, leverde verbaasde reacties bij hen op. “Nee hoor, wat bedoel je?” Ik dacht het al: jongens redden het blijkbaar wel zonder nieuwe vader.

Toen vader nummer drie zichzelf presenteerde was ik er wel een beetje klaar mee. “Ik ben de ‘corps-papa’ van jouw vader” blaatte een mij totaal onbekende man. Aangezien hij zich tijdens de studententijd over mijn vader had ontfermd, nam hij gezien deze verdrietige omstandigheden met liefde de honneurs waar voor zijn dochter. Het was alweer aardig bedoeld, maar het kwam inmiddels m’n neus uit. “Het enige wat die mannen doen, is nóg pijnlijker duidelijk maken dat papa echt weg is,” deelde ik verdrietig met tante Joke. “Weg?” zei zij. “Nee hoor, jouw vader is niet weg. Die zal altijd bij jou blijven. Hij zit in je DNA, in je hoofd en in je hart.” Hebben jullie dat gehoord heren? Mijn echte vader is gewoon een blijvertje!