Daar stonden we dan. Mijn nieuwe grote liefde en ik. In een vlaag van (ja, wat eigenlijk?) had ik ‘m meegenomen naar papa’s graf. Om toch maar iets van een voorstelmoment te creëren. Want mijn vaders oordeel over een vriendje heb ik altijd van onschatbare waarde gevonden. “En als dat niet op de normale manier kan, doen we het gewoon even anders,” had ik me bedacht. Dus stonden we daar bij dat graf. Met die steen. En die wintervaste plantjes. En die lampjes. En die buurman die ook te jong was doodgegaan… Mijn blik van Joep naar de grafsteen wisselend, begon ik aan mijn idee te twijfelen. Wat stond ik hier nou eigenlijk te doen? Wat had ik nou precies bedacht bij dit moment? Kan ik Joep met zoveel ongemakkelijkheid opzadelen?

“Nou pap, dit is ‘m dus.” stamelde ik stilletjes richting de bewegingsloze steen. Want nu we hier stonden, moest ik dan toch maar wel wat zeggen. Mijn fantasie nam direct een loopje met me. Want heel even, slechts een split second, hoopte ik ergens een stem te horen die zou antwoorden “Aangenaam! Leuk je te ontmoeten Joep.” Tsja. Papa’s stem was natuurlijk nergens te horen. Nergens begon een gesprek tussen mijn twee favoriete mannen. Nergens en nooit zou dat gaan gebeuren. Ik moest het doen met een steen die niks terugzei. Het was Joep die de stilte verbrak en daarmee bewees dat papa’s oordeel niet enkel aan woorden was gebonden. “Wat was het fijn geweest hem te leren kennen. En wat jammer dat we die kans nooit zullen krijgen. Maar jouw verhalen brengen hem tot leven en zo heb ik toch een beetje het gevoel je vader te leren kennen.” Hoewel ik geen stem uit de hemel goedkeurend hoorde brommen, voelde ik het in elke vezel van mijn lijf: goedgekeurd!