Een mij vaag bekend voorkomende vrouw kijkt me doordringend aan. “Rouw je wel goed?” vraagt ze me terwijl ze veel te dicht in mijn personal space komt staan. “Dat is boffen…” denk ik met een diepe zucht. Na drie weken afwezigheid start ik vandaag weer met werken en in de lift heb ik de eerste goede raad al te pakken. “Heel belangrijk hoor!” duwt ze haar ongevraagde advies nog even verder door m’n strot. Nu weet ik weer wie ze is. Het is die vrouw die meent overal verstand van te hebben – vindt ze vooral zelf – en graag iedereen met raad en daad bijstaat. Haar coachingspraktijk zit in hetzelfde gebouw als waar ik werk. Via de tamtam heeft ze blijkbaar het nieuws over mijn vaders dood opgevangen. Vermoedelijk is ze ook rouwdeskundige en ben ik de ideale nieuwe klant. “Rouw ontkennen blokkeert het proces,” doceert ze verder terwijl ik mezelf op de uit-stand zet.

Mevrouw de coach kakelt verder, maar bij mij blijft dat zinnetje ‘Rouw je wel goed?’ door mijn hoofd spoken. Goed rouwen. Hoe doe je dat? En kan je ook fout rouwen? Hoe langer ik erover nadenk, hoe absurder het beeld wordt dat zich in mijn hoofd aftekent. Ik zie mezelf al zitten op de bank met een doos tissues terwijl Bach of iets anders zwaar klassiek uit de speakers galmt. Ik huil natuurlijk ook. Zou goed rouwen er zo uitzien? Of betekent goed rouwen dat je een voorraad graflichten bij de Xenos inslaat en wekelijks een nieuw kaarsje op het graf laat branden? Ik weet het niet. Maar net zo goed weet ik ook niet hoe je verkeerd rouwt. En dat is precies wat me frustreert in deze intense tijd. Hoe moet je rouwen? Is er een handleiding? Want ik heb me rot gegoogled, maar kon nergens een boekje ‘rouwen voor dummies’ vinden. Raar eigenlijk dat er voor zoiets als rouwen, wat toch echt iets heel normaals en veel voorkomend is, niet gewoon een praktisch stappenplan bestaat. En wat jammer dat het juist wel wemelt van die types die je ongevraagd stom advies geven waar je niks mee kan.

De goed-bedoelde-adviezen-waterval in de lift gaat ondertussen rustig verder. Typisch, voor een coach is ze verdacht lang zelf aan het woord. Genietend van het privilege dat je de eerste tijd na het doodgaan van een naaste zonder consequenties asociaal gedrag mag vertonen – iedereen begrijpt tenslotte alles – wandel ik zonder iets te zeggen de lift uit. Ik baal als een stekker. Nu moet ik dus uitvinden hoe ik goed moet rouwen… Wist ik toen maar wat ik nu weet: er is niet zoiets als goed of fout rouwen. Je volgt je hart en doet maar wat. En op sommige dagen negeer je je hart en doe je niks. En op andere dagen ren je jezelf voorbij, omdat je dan even niks voelt. En soms voelt het juist lekker om met een gigantisch geforceerde glimlach te zeggen dat het HARTSTIKKE GOED GAAT! ECHT WAAR! Wist ik zes jaar geleden maar, dat dat aanmodderen van mij de beste manier van rouwen was. Het was namelijk mijn manier.